Chcąc wyrazić wiarę w sposób współczesny, Autor sięga po najróżniejszą formę literacką.

Wszystkie, choć zupełnie inne od siebie nawzajem teksty, łączy tytułowy zachwyt łaską wiary, którą autor otrzymał poprzez spotkanych ludzi, wydarzenia czy lekturę tekstów. Ks. Jerzy Szymik dzieli się również swoimi przemyśleniami dotyczącymi spraw społecznych i politycznych, patrząc na nie w kluczu katolickiej ortodoksji.

Zbiór siedmiu mocnych opowiadań, które nikogo nie pozostawią obojętnym.

Książkę otwiera „Mniszek”, szeroko recenzowany w prasie i w Internecie – monolog załamanego księdza, który szukał odpowiedzi na pytanie, czy Bóg istnieje i ingeruje w nasze życie.

Potem mamy sceny z różnych lat: z egzotycznych czasów transformacji, z miesięcy protestów Strajku Kobiet, ale i z minionej wiosny na Krakowskim Przedmieściu. Różne pod względem długości i sposobu narracji, kipiące od emocji, z wyrazistymi bohaterami zanurzonymi we współczesność, z pewnością poruszą, wybudzą z moralnej drzemki i skłonią do refleksji.

Czy macierzyństwo można pogodzić z karierą zawodową?

Autorka z lekkością pisze o łączeniu obowiązków rodzicielskich z pracą w międzynarodowej korporacji, a także odkrywa przed czytelnikami początki Fundacji Świętego Mikołaja. Pisze o wyborach, tych dużych i tych codziennych, z których składa się życie mamy czwórki dzieci.

Międzywyznaniowe spojrzenie na współczesny świat i wyzwania stojące przed religią.

Listy o wolności i posłuszeństwie, będąc jednocześnie zaskakująco intymnym świadectwem duchowych zmagań jak i intelektualnym wyrazem zatroskania o wartości chrześcijańskie tonące w pluralizmie nowoczesnych propozycji ideowych, są dla Czytelnika prawdziwą szkołą dialogu międzyreligijnego, ale także po prostu międzyludzkiego. Zarówno Dorosz jak i Jastrzębski zwracają się nieustannie do wielkich przewodników i mistrzów, którzy kształtowali tradycję Kościoła Katolickiego oraz Protestanckiego – Karla Bartha, Mistrza Eckharta czy szczególnie ciekawego w tym kontekście – konwertyty J.H. Newmana. Niniejszy tom, oprócz więc wartości refleksji i wiedzy bezpośrednio w niej zawartej, niesie również naukę ukrytą między wierszami.

Osobiste zapiski i refleksje Autora będące odbiciem jego spojrzenia na świat.

Mowa wewnętrzna to de facto proza poetycka, która otwiera szereg perspektyw interpretacyjnych i wymiarów lektury. Ma ona między innymi kształt filozoficzno-religijny – wiele fragmentów tej książki to próby zrozumienia słów Jezusa z Ewangelii, doświadczenia ich głębi.

Ciekawe komentarze do polecanych przez Autora jego ulubionych współczesnych lektur.

Czy książki Henryka Sienkiewicza, Mirona Białoszewskiego, Andrzeja Stasiuka, Jerzego Stempowskiego, Jacka Dehnela, Leopolda Tyrmanda, Jarosława Iwaszkiewicza, Marka Nowakowskiego, Tadeusza Różewicza, Zbigniewa Herberta, Witolda Gombrowicza czyta się lepiej w łóżku, czy nad biurkiem? Siedząc albo stojąc? W podróży, gdzieś z dala od domu, czy odwrotnie, w zaciszu pokoju?

Odpowiedzi na te pytania udziela znany z filmów „Rejs”, „Stawiam na Tolka Banana” i „Ryś” Andrzeja Dobosza, felietonista Polskiego Radia i dziennika „Rzeczpospolita”. Szkice Dobosza są tym cenniejsze, że dotyczą osób, zdarzeń i historii, które autor zna od środka, uczestniczył w nich, przyglądał im się z bliska albo dowiedział się o nich z pierwszej ręki. 

Oparta na faktach debiutancka powieść ks. Jana Sochonia o sile miłości.

W tej opowieści patrzymy na świat oczami Franciszki, młodej i pięknej kobiety, której losy, splecione z losami bliskich, rozgrywają się na tle tragedii II wojny światowej. Gehenna Józefa, męża Franciszki i jej siostry Eugenii, miłość Franciszki do Daniela Richtera rozbłyskająca podczas niemieckiej okupacji Wasilkowa, tęsknota za nieskażoną przez zło i grzech egzystencją, poświęcenie w imię drugiego człowieka i Ojczyzny, wreszcie siła wiary w troskliwe wejrzenie Opatrzności – wszystko to tka kobierzec uniwersalnych sensów, domagających się czytelniczej interpretacji.

Autor ukazuje w swoich utworach ironiczne, ale jednocześnie ciepłe spojrzenie na Polskę.

Zmagając się w swych utworach z polskością, sięga do tkwiących w naszej kulturze metafor i archetypów, czyniąc to jednak z ożywczą, komediową świeżością. Prezentowany zbiór to dla czytelnika obfitująca w groteskę, fascynująca podróż przez często gorzkie meandry historii narodowej.

Ta ironiczna Odyseja – niekiedy zaskakująca ciepłem dotychczas niecharakterystycznym dla autora „Norymbergi” – ma trzy zasadnicze przystanki: romantyzm (Wielka improwizacja), PRL (Rodzina królewska (jak gdyby)) i współczesność (Fragment większej całości; Komedia romantyczna; Zaręczyny). Każda epoka obciążona jest swoim brzemieniem, z którym Tomczyk lekkim piórem mierzy się, pomagając przy tym czytelnikowi ten balast unieść i lepiej zrozumieć.