Platońska wizja polityki oczami Erica Voegelina.

Unikatowe wydanie dzieł Platona, Ksenofonta i Arystofanesa w eleganckiej oprawie.

Ich niezwykłym atutem jest dwujęzyczna polsko-grecka wersja, obszerny komentarz naukowy, najnowsze, współczesne tłumaczenie, a także piękna granatowa płócienna oprawa z obwolutą z wizerunkiem każdego z Mistrzów.

Opis procesu Sokratesa i jeden z najważniejszych tekstów w dziejach kultury.

Obraz Sokratesa – człowieka sprawiedliwego – stojącego przed sądem położył fundamenty pod dalszy rozwój myśli filozoficznej.

Sokrates rozprawia z Eutyfronem o tym, czym jest prawdziwa pobożność.

Jeden z najwcześniejszych dialogów Platona i jeden z kilku najważniejszych tekstów, jakie w dziejach kultury europejskiej poświęcono zagadnieniu pobożności. W dialogu Sokrates (przeciwko któremu Meletos właśnie wniósł oskarżenie do sądu) spotyka tytułowego Eutyfrona, który także ma do czynienia z sądem, występuje przed nim jednak w zupełnie innej roli niż Sokrates – jako oskarżyciel zarzucający własnemu ojcu zabójstwo.

Sokrates rozmawiając z sofistą Hippiaszem docieka istoty prawdy i kłamstwa.

Wczesny dialog Platona, jeden z najważniejszych wśród pism Platońskich przykładów zastosowania metody elenktycznej, którą stosując, Sokrates zbija poglądy swoich rozmówców i wykazuje ich niewiedzę. Sokrates rozmawia z tytułowym bohaterem, sofistą, na temat możliwości zdecydowanego rozróżnienia oraz przeciwstawienia prawdomówności i kłamliwości. W wyniku zastosowania przez Sokratesa metody elenktycznej rozmówcy są zmuszeni do przyjęcia paradoksalnego wniosku, że ten, kto postępuje źle z własnej woli, jest człowiek dobrym i zarazem lepszym od tego, który postępuje źle mimowolnie. Dialog nie kończy się jednak żadną pozytywną konkluzją, lecz uznaniem własnej niewiedzy przez Sokratesa.

Tuż przed śmiercią Sokrates rozmawia z przyjaciółmi o nieśmiertelności duszy.

Jest to jeden z najważniejszych tekstów, jakie w dziejach kultury europejskiej poświęcono temu zagadnieniu. Tytułowy bohater relacjonuje w nim rozmowę, którą odbył ze swymi przyjaciółmi Sokrates, gdy ci przyszli pożegnać go przed wykonaniem wyroku. Dialog kończy się sceną śmierci Sokratesa, często uznawaną za wyjątkowy dowód kunsztu literackiego Platona.

Relacja Ksenofonta z okoliczności procesu i skazania Sokratesa.

Starożytny historyk prezentuje obraz Sokratesa odmienny od tego, który jest powszechnie znany z Platońskiej Obrony Sokratesa. Szczególną rolę w skazaniu Sokratesa przypisuje wyniosłości jego mowy przed sądem, która jest przewodnim motywem dzieła.

Sokrates podejmuje próbę wyjaśnienia fenomenu przyjaźni.

Lysis, podobnie jak Jon zazwyczaj zaliczany jest do wczesnych dialogów Platona, które określa się mianem sokratycznych ze względu na ich zarówno czasową, jak i przedmiotową bliskość wobec historycznego Sokratesa. Jest on pierwszą w europejskiej filozofii i kulturze próbą systematycznego ujęcia zagadnienia przyjaźni. To, że uczestnicy dialogu nie potrafią sformułować definicji pojęcia przyjaźni ani żadnych konstruktywnych wniosków, nie umniejsza doniosłości tego krótkiego utworu.