O książce:

Sokrates wyraźnie daje do zrozumienia, że Hippiasz wciąż nie potrafi pojąć istoty problemu, jaki jest poruszany w dyskusji. Ponownie więc wskazuje na główne kwestie związane z ujęciem piękna: chodzi mu o piękno samo, które może przyłączyć się do każdego bytu i wtedy takiemu bytowi przysługuje bycie pięknym, oraz jest dla wszystkich i zawsze piękne. Sofista odnosi się przede wszystkim do drugiej części powyższego określenia, z tą modyfikacją, iż według niego sytuacja dotyczy jawienia się pięknym, a nie bycia pięknym. Sokrates z kolei najpierw doprecyzowuje sens pojęcia „zawsze”, które pojawia się w tautologicznej tezie „zawsze piękno jest piękne”. Z jednej strony owo „zawsze” wiąże się z „jest”, z drugiej zaś z „będzie” i „było”, co może sugerować już abstrakcyjne, filozoficzne ujęcie czasu.

 - fragment komentarza tłumacza dr hab. Artura Pacewicza

Ostatnio bowiem, geniuszu, ktoś mnie wprawił w stan bezradności; gdy w jakichś wywodach jedne [rzeczy] ganiłem jako brzydkie, a inne chwaliłem jako piękne, tak mnie bardzo bezczelnie zapytał: „Skąd też ty, Sokratesie, wiesz” – rzekł –„jakie [rzeczy] są piękne, a jakie brzydkie? A więc proszę, czy możesz mi powiedzieć, co [to] jest piękno?”. A ja z powodu mojej nieudolności byłem bezradny i nie byłem w stanie metodycznie odpowiedzieć; odchodząc więc z tego spotkania, gniewałem się i ganiłem siebie samego oraz obiecałem sobie, że kiedy tylko natrafię na pierwszego z was – mędrców, to po wysłuchaniu, wyuczeniu i wyćwiczeniu się pójdę znów do tego, kto zadał pytanie, by przewalczyć argument.

(fragment)